Rząd podjął decyzję w sprawie podatku od wyprowadzki z Polski. Przeniesienie majątku prywatnego czy firmowego będzie opodatkowane. Nowelizacja tej ustawy zakłada wprowadzenie opodatkowania dochodów z niezrealizowanych zysków (tzw. exit tax).

Exit tax jest wymogiem dyrektywy unijnej 2016/1164, która nakazuje wprowadzenie różnych rozwiązań mających zapobiegać unikaniu płacenia podatków i od wielu lat funkcjonuje w wielu krajach do tego w bardzo rygorystycznej formie.

„Wprowadzenie tej formy opodatkowania ma na celu przede wszystkim ochronę suwerenności podatkowej państw. W dobie postępującej globalizacji rynków międzynarodowych, firmy i osoby prywatne dysponują bowiem szerokimi możliwościami zmiany zarówno rezydencji podatkowej, jak i miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w celu wyboru otoczenia regulacyjnego optymalnego dla swoich potrzeb ekonomicznych” – czytamy.

Exit tax dotyczyć będzie firm, które generują bardzo duże dochody i w pewnym momencie postanawiają przenieść się do kraju, w którym fiskus łagodniej traktuje podatników. Oznacza to, że polscy przedsiębiorcy będą zmuszeni w takiej sytuacji zapłacić podatek chcąc zmienić rezydenturę podatkową.

Podatek ten będzie dotyczył zarówno osób fizycznych jak i osób prawnych.

Osoby fizyczne będą objęte podatkiem od niezrealizowanych zysków tylko wtedy, kiedy wartość przenoszonych aktywów przekroczy kwotę 4 milionów złotych. Ustalone zostały dwie stawki exit taksu: 3% i 19%.

Dla osób prawnych obowiązywać będzie tylko jedna stawka w wysokości 19%.

Przyjęty przez rząd projekt zakłada, że podatek będzie od razu wymagalny. Będzie go można także zapłacić w ratach, jednak zapłata nie może trwać dłużej niż 5 lat. Jeżeli ktoś wybierze taką formę zapłaty, to będzie musiał się zwrócić z odpowiednim wnioskiem do fiskusa. Jednak w tym zakresie polski exit tax może mieć pewne niezgodności z obowiązującymi przepisami UE.

Podatek exit tax będzie możliwy do odzyskania przez osoby fizyczne i prawne, jeśli w ciągu pięciu lat powrócą do Polski wraz ze swoimi aktywami.

Zaproponowane rozwiązania mają obowiązywać od 1 stycznia 2019 roku, z wyjątkiem niektórych przepisów, które wejdą w życie w innych terminach – informuje CIR.